tych umów Spółka stosuje metodę opartą na nakładach, zgodnie z którą ujmuje przychody w oparciu o 
poniesione  koszty  w  stosunku  do  całkowitych  oczekiwanych  nakładów  koniecznych  do  wypełnienia 
zobowiązania  do  wykonania  świadczenia  (tj.  jako  procentowy  stosunek  kosztów  poniesionych  do 
szacowanych  kosztów  niezbędnych  do  zrealizowania  zlecenia).  Budżety  poszczególnych  kontraktów 
podlegają  formalnemu  procesowi  aktualizacji  (rewizji)  w  oparciu  o  bieżące  informacje.  Jeśli  poniesiony 
koszt nie jest proporcjonalny do stopnia spełnienia zobowiązania do wykonania świadczenia, aby lepiej 
odzwierciedlić stopień spełnienia zobowiązania, Spółka dostosowuje metodę opartą na nakładach w taki 
sposób, aby ująć wyłącznie te przychody, które odpowiadają poniesionym kosztom.  
 
Podstawą przyjęcia metody opartej na ponoszonych nakładach jest przeświadczenie Spółki, że ta metoda 
najlepiej obrazuje przekazanie odbiorcom dóbr i usług z uwagi, iż prawo do dochodzenie wynagrodzenia 
za  świadczone  zobowiązanie  i  jego  wysokości  jest  nierozerwalnie  związana  z  udokumentowanymi 
nakładami.  
 
Przychody rozpoznawane w miarę upływu czasu  w tym przypadku rozpatrywane są proporcjonalnie do 
ponoszonych  nakładów,  a  Spółka    dokonuje  oceny  zgodności  poniesionych  nakładów  z  przyjętym 
budżetem  związanym  ze  zobowiązaniem  do  wykonania  świadczenia  oraz  ocenę  prawdopodobieństwa 
osiągnięcia planowanego przychodu. 
 
Jeżeli  istnieje  prawdopodobieństwo,  że  łączne  koszty  umowy  przekroczą  łączne  przychody  z  danego 
kontraktu, przewidywaną stratę ujmuje się bezzwłocznie jako koszt. 
  
Spółka  oceniła,  że  w  przypadku  umów  z  klientami,  dla  których  okres  pomiędzy  przekazaniem 
przyrzeczonego dobra lub usługi klientowi a momentem zapłaty za dobro lub usługę przekracza jeden rok 
przez co daje którejkolwiek ze stron istotne korzyści związane z finansowaniem, uznaje się, że umowa 
zawiera  istotny  element  finansowania.  W  celu  ustalenia  ceny  transakcyjnej,  Spółka  koryguje 
przyrzeczoną kwotę wynagrodzenia o istotny komponent finansowania stosując stopę dyskontową, która 
zostałaby zastosowana w przypadku zawarcia oddzielnej transakcji finansowania pomiędzy jednostką a 
jej klientem w momencie zawarcia umowy.  
 
Spółka zdecydowała się nie korygować przyrzeczonej kwoty wynagrodzenia o wpływ istotnego elementu 
finansowania,  jeżeli  w  momencie  zawarcia  umowy  oczekuje,  że  okres  od  momentu  przekazania 
przyrzeczonego  dobra  lub  usługi  klientowi  do  momentu  zapłaty  za  dobro  lub  usługę  przez  klienta 
wyniesie nie więcej niż jeden rok.  
 
Spółka  przeanalizowała  zapisy  umów  zawieranych  z  klientami  i  oceniła,  że  w  opisywanym  aspekcie 
umowy nie zawierają istotnego elementu finansowania, gdyż spełniony jest warunek określony w MSSF 
15.62art.,  tj.  przedpłata  zaliczek  w  istotnej  wysokości  wynika  z  powodów  innych  niż  udostępnienie 
finansowania  klientowi  oraz  różnica  między  przyrzeczonym  wynagrodzeniem  a  ceną  sprzedaży 
gotówkowej  jest  proporcjonalna  do  jej  przyczyny.  Zaliczki  stanowią  zabezpieczenie  przed  brakiem 
właściwego wywiązania się z części zobowiązań umownych, tj. należnej zapłaty, przez klienta.  
 
Spółka ujmuje następujące koszty w momencie ich poniesienia: 
 
a)  koszty ogólne i administracyjne (chyba że koszty te – zgodnie z umową – wyraźnie obciążają  
       klienta;  
b)  koszty strat materiałów, siły roboczej lub innych zasobów zużytych do wykonania umowy, które nie 
zostały odzwierciedlone w cenie określonej w umowie; 
c)  koszty związane ze spełnionymi (w części lub całości) zobowiązaniami do wykonania świadczenia 
określonymi w umowie (tj. koszty odnoszące się do wyników osiągniętych w przeszłości); oraz 
d)  koszty, co do których jednostka nie jest w stanie rozróżnić, czy związane są z niespełnionymi czy 
spełnionymi zobowiązaniami do wykonania świadczenia (lub częściowo spełnionymi zobowiązaniami 
do wykonania świadczenia). 
 
W  ramach  działalności  operacyjnej  Spółki  występują  również  przypadki  zobowiązań  do  wykonania 
świadczenie  w  określonym  momencie  (segment    sprzedaż  towarów  i  materiałów,  usług  serwisowych 
oraz  pozostałe),  gdzie  przy  ocenie  momentu  uzyskania  przez  klienta  kontroli  nad  przyrzeczonymi 
dobrami i usługami kieruje się zarówno faktem  fizycznego przekazania dobra lub wyświadczenia usługi 
jak  i  uwarunkowaniami  prawnymi,  tj:  momentem  ustalenia  prawa  do  zapłaty  lub  momentem  przejścia 
tytułu prawnego na nabywcę.