tych umów Spółka stosuje metodę opartą na nakładach, zgodnie z którą ujmuje przychody w oparciu o
poniesione koszty w stosunku do całkowitych oczekiwanych nakładów koniecznych do wypełnienia
zobowiązania do wykonania świadczenia (tj. jako procentowy stosunek kosztów poniesionych do
szacowanych kosztów niezbędnych do zrealizowania zlecenia). Budżety poszczególnych kontraktów
podlegają formalnemu procesowi aktualizacji (rewizji) w oparciu o bieżące informacje. Jeśli poniesiony
koszt nie jest proporcjonalny do stopnia spełnienia zobowiązania do wykonania świadczenia, aby lepiej
odzwierciedlić stopień spełnienia zobowiązania, Spółka dostosowuje metodę opartą na nakładach w taki
sposób, aby ująć wyłącznie te przychody, które odpowiadają poniesionym kosztom.
Podstawą przyjęcia metody opartej na ponoszonych nakładach jest przeświadczenie Spółki, że ta metoda
najlepiej obrazuje przekazanie odbiorcom dóbr i usług z uwagi, iż prawo do dochodzenie wynagrodzenia
za świadczone zobowiązanie i jego wysokości jest nierozerwalnie związana z udokumentowanymi
nakładami.
Przychody rozpoznawane w miarę upływu czasu w tym przypadku rozpatrywane są proporcjonalnie do
ponoszonych nakładów, a Spółka dokonuje oceny zgodności poniesionych nakładów z przyjętym
budżetem związanym ze zobowiązaniem do wykonania świadczenia oraz ocenę prawdopodobieństwa
osiągnięcia planowanego przychodu.
Jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że łączne koszty umowy przekroczą łączne przychody z danego
kontraktu, przewidywaną stratę ujmuje się bezzwłocznie jako koszt.
Spółka oceniła, że w przypadku umów z klientami, dla których okres pomiędzy przekazaniem
przyrzeczonego dobra lub usługi klientowi a momentem zapłaty za dobro lub usługę przekracza jeden rok
przez co daje którejkolwiek ze stron istotne korzyści związane z finansowaniem, uznaje się, że umowa
zawiera istotny element finansowania. W celu ustalenia ceny transakcyjnej, Spółka koryguje
przyrzeczoną kwotę wynagrodzenia o istotny komponent finansowania stosując stopę dyskontową, która
zostałaby zastosowana w przypadku zawarcia oddzielnej transakcji finansowania pomiędzy jednostką a
jej klientem w momencie zawarcia umowy.
Spółka zdecydowała się nie korygować przyrzeczonej kwoty wynagrodzenia o wpływ istotnego elementu
finansowania, jeżeli w momencie zawarcia umowy oczekuje, że okres od momentu przekazania
przyrzeczonego dobra lub usługi klientowi do momentu zapłaty za dobro lub usługę przez klienta
wyniesie nie więcej niż jeden rok.
Spółka przeanalizowała zapisy umów zawieranych z klientami i oceniła, że w opisywanym aspekcie
umowy nie zawierają istotnego elementu finansowania, gdyż spełniony jest warunek określony w MSSF
15.62art., tj. przedpłata zaliczek w istotnej wysokości wynika z powodów innych niż udostępnienie
finansowania klientowi oraz różnica między przyrzeczonym wynagrodzeniem a ceną sprzedaży
gotówkowej jest proporcjonalna do jej przyczyny. Zaliczki stanowią zabezpieczenie przed brakiem
właściwego wywiązania się z części zobowiązań umownych, tj. należnej zapłaty, przez klienta.
Spółka ujmuje następujące koszty w momencie ich poniesienia:
a) koszty ogólne i administracyjne (chyba że koszty te – zgodnie z umową – wyraźnie obciążają
klienta;
b) koszty strat materiałów, siły roboczej lub innych zasobów zużytych do wykonania umowy, które nie
zostały odzwierciedlone w cenie określonej w umowie;
c) koszty związane ze spełnionymi (w części lub całości) zobowiązaniami do wykonania świadczenia
określonymi w umowie (tj. koszty odnoszące się do wyników osiągniętych w przeszłości); oraz
d) koszty, co do których jednostka nie jest w stanie rozróżnić, czy związane są z niespełnionymi czy
spełnionymi zobowiązaniami do wykonania świadczenia (lub częściowo spełnionymi zobowiązaniami
do wykonania świadczenia).
W ramach działalności operacyjnej Spółki występują również przypadki zobowiązań do wykonania
świadczenie w określonym momencie (segment sprzedaż towarów i materiałów, usług serwisowych
oraz pozostałe), gdzie przy ocenie momentu uzyskania przez klienta kontroli nad przyrzeczonymi
dobrami i usługami kieruje się zarówno faktem fizycznego przekazania dobra lub wyświadczenia usługi
jak i uwarunkowaniami prawnymi, tj: momentem ustalenia prawa do zapłaty lub momentem przejścia
tytułu prawnego na nabywcę.